ჩიპები, ეშმაკები და მეორედ მოსვლის ნიშნები

“Anno 1000.  მძიმე, სულის შემხუთავ ძილს მოუცავს დასავლეთის სამყარო. თვალები მეტისმეტად მოქანცულან, რომ ფხიზელი მზერა შემოავლონ გარშემო, გრძნობები მეტისმეტად დაჩლუნგებულან, რომ ცნობისმოყვარეობა გამოიჩინონ.  კაცობრიობის სული პარალიზებულია, როგორც მომაკვდინებელი სნეულების მოხდის შემდეგ; კაცობრიობას მეტი აღარაფერი არ სურს იცოდეს იმ ქვეყნიერების შესახებ, რომელზედაც ის დასახლებულა. და ყველაზე უფრო გასაოცარი ისაა, რომ ყველაფერი ის, რაც ადამიანებმა ადრე იცოდნენ რაღაც გაუგებარი გარემოებით დაივიწყეს. გადაეჩვივნენ წერას, კითხვას, თვლას; თვითონ დასავლეთის მეფეებსა და იმპერატორებსაც კი აღარ შეუძლიათ ეტრატზე თავიანთი სახელის მოწერა. მეცნიერებანი დახავსებულან, ღვთისმეტყველების მუმიებად ქცეულან, მოკვდავის ხელს აღარ შეუძლია ნახატსა და ქანდაკებაში თავისი საკუთარი სხეულის გამოსახვა. თვალგაუვალ ნისლს მოუცავს ყველა ჰორიზონტი. არავინ აღარ მოგზაურობს, არავინ არაფერი იცის უცხო მხარეების შესახებ; ადამიანები ციხეებსა და ქალაქებს აფარებენ თავს ველური ტომების შიშით, რომლებიც განუწყვეტლივ მოდიან აღმოსავლეთიდან. ცხოვრობენ სივიწროვეში, ცხოვრობენ სიბნელეში, ცხოვრობენ გმირული შემართებების გარეშე – მძიმე, სულის შემხუთავ ძილს მოუცავს დასავლეთის სამყარო.

ზოგჯერ ამ მძიმე, სულის შემკუმშავ თვლემაში იელვებს ბუნდოვანი მოგონება იმისა, რომ მსოფლიო ოდესღაც სხვანაირი იყო – უფრო ფართო, კაზმული, ნათელი ფრთაშესხმული, სავსე მოვლენებითა და თავგადასავლებით. განა ყველა ეს ქვეყანა დასერილი არ იყო გზებით, განა ამ გზებით არ დადიოდნენ რომის ლეგიონები, რომელთაც მოჰყვებოდნენ ლიქტორები, წესრიგის დამცველნი, კანონის კაცები? განა არ არსებობდა ოდესღაც ადამიანი, სახელად კეისარი, რომელმაც დაიპყრო ეგვიპტე და ბრიტანეთი? განა ტრირემები არ სერავდნენ ხმელთაშუა ზღვას და არ აღწევდნენ ამ ქვეყნებს, სადაც უკვე კარგა ხანია მეკობრეთა შიშით ვერც ერთი გემი ვერ ბედავს გამოჩენას? განა ოდესღაც რომელიღაც მეფე ალექსანდრემ არ მიაღწია ინდოეთს? – ამ ლეგენდარულ ქვეყანას – და არ დაბრუნდა სპარსეთის გზით? განა არ იყვნენ წარსულში ბრძენნი, რომელთაც ვარსკვლავთმრიცხველობა შეეძლოთ, ბრძენნი, რომელთაც  იცოდნენ, რა ფორმა აქვს დედამიწას, და განაგებდნენ კაცობრიობის საიდუმლოებას? კარგი იქნებოდა ყოველივე ამის წაკითხვა წიგნებში, მაგრამ წიგნები არაა. კარგი იქნებოდა მოგზაურობა, უცხო ქვეყნების ნახვა, მაგრამ გზები არაა, ყველაფერი დასრულდა, შეიძლება ყველაფერი სიზმარიც კი იყო.

ან რა საჭიროა თავისტეხა?  რა საჭიროა ძალების ხელახლა დაძაბვა, როცა ყველაფერი დასასრულს უახლოვდება! გამოცხადებულია, რომ 1000 წელს დადგება ქვეყნის აღსასრულის დღე. ღმერთმა დასაჯა კაცობრიობა იმისთვის რომ მეტისმეტად მძიმე ცოდვებს სჩადიოდა, – ქადაგებენ მღვდლები ამბიონებიდან, – და ახალი ათასწლეულის პირველი დღე იქნება საშინელი განკითხვის დღე. გაგიჟებულ ადამიანებს, ჩამოხეულ ჩამოფლეთილთ, ხელში ანთებული სანთლები უჭირავთ და უზარმაზარ პროცესიებად იკრიბებიან. გლეხები მინდვრებს ტოვებენ, მდიდრები ყიდიან და ფლანგავენ თავიანთ ქონებას. ხვალ რომ გამოჩნდებიან ისინი – აპოკალიფსის მხედრები თავიანთი ფერმკრთალი მერნებით. განკითხვის დღე ახლოვდება. ათასობით და ათიათასობით მორწმუნენი მუხლმოყრილნი ატარებენ ეკლესიებში ამ უკანასკნელ ღამეს – უცდიან, რომ  სადაცაა ყველას შთანთქავს მარადიული მწუხარი.”

ნაწყვეტი შტეფან ცვაიგის – “ამერიგო”-დან

ათასი წლის შემდეგ:

Anno 2000. გურჯისტანი ღელავს უმრგვალესი თარიღის მოახლოებას, ხალხი  ჩოჩქოლებს, საახალწლო ბუდარიას იუმორისტულ გადაცემაში 2000 წლის დადგომასთან ერთად გვამცნეს რომ რადგანაც სამყაროს აღსასრული  არ მოხდა, შესაბამისად 3000 წლისთვის გადაიდოო. ეს ხუმრობა იყო, მაგრამ ალბათ ბევრს მოეშვა  გულზე პირველმა იანვარმა მშვიდად რომ ჩაიარა, თუმცა ოცდამეერთე საუკუნის მიჯნაზე ხალხი ოდნავ უკეთ აცნობიერებს, (მითუმეტეს მას მერე როცა  პირველმა იანვარმა მშვიდობით ჩაიარა) რომ მეორედ მოსვლა მაინცდამაინც მრგვალ თარიღთან არ უნდა იყოს დაკავშირებული. მითუმეტეს რომ ღვთისმეტყველებაში უკეთ გარკვეული მოძღვრები რიგით მოქალაქეებს უდასტურებენ, ბიბლიაში მეორედ მოსვლის კონკრეტული თარიღი არ წერიაო.

მონასტრიდან ახლად დაბრუნებული ჩემი სოფლელი აჩიკო, ან როგორც მას ყველა ეძახის – აჩია, მდინარის ნაპირზე დგას და არე მარეს გასცქერის, იქვე მისი მეზობელი ტანსაცმელს იცვამს მდინარეში ბანაობის შემდეგ და თანაც აჩიას ელაპარაკება, აჩიას მონასტერში ყოფნის შემდეგ მღვდლობა გადაუწყვეტია და ჩასისხლიანებული თვალებიც დასწმენდია. მღვდლობის სურვილი რომ გაანდო მეგობრებს მერე ცოტა ხან სხვა რამეზე ისაუბრეს, ბოლოს აჩიამ ტექნიკაზე ჩამოაგდო საუბარი, მობილური ტელეფონი მინდაო, მეგობარმა თავისი ანახა, ასეთი არ მოგწონსო? – აჩიამ მაშინვე იკითხა: ჩიპიანი ხომ არააო?

არა ბიჯო, ჩიპიანი როგორ შეიძლება, სატანურიაო, როგორო? როგორ და ბიბლიაში წერია მეორედ მოსვლის ნიშნები მალე იქნება, ერთი ნიშანიც ეგაა მხეცის ნიშანიო. საღამოს ბირჟაზე სოფლის ქალები, სერიალების სიუჟეტებთან ერთად აქა-იქ მეორედ მოსვლასაც ახსენებენ, „მოახლოებულია თურმე მეორედ მოსვლა, იმიტომაც დაგვესეტყვა წელს მოსავალი ყველას, ფუჭდება ეს ქვეყანა“ „ბარეღამ დაგვწყვიტოს სულყველა, რაღას გვაწვალებს?“

თბილისში ახლობელმა რამდენიმე დისკი მომაჩეჩა: უყურე საინტერესო რამეაო, გავხსენი, სტუდია გრაალის ფილმები აღმოჩნდა, რომელებიც მთელი იმ დროის განმავლობაში რაც ფილმი გადის ცდილობს უკიდურესად დაგგრუზოს, გეშინოდეს! გეშინოდეს! რამეთუ მოახლოებულია განკითხვის დღე! გგრუზავს, გგრუზავს, ყველაფერი თურმე რაც კი უბედურება ხდება, მხოლოდ იმიტომ, რომ მეორედ მოსვლა მოახლოებულა. დედაკაცებს რომ შარვალი ჩაუცვამთ ესეც ეშმაკის გააქტიურების ბრალი ყოფილა, ცდილობს ქალს სახე დააკარგვინოს და დედობაზე ხელი ააღებინოს… ამერიკით გვაშინებენ, სადაც სატანური საიდუმლო ორგანიზაციები რაღაც ჩიპებს ანუ ანტიქრისტეს ნიშნებს ამზადებენ და ყველა ადამიანს უნდა ჩაუმონტაჟონ. მოკლედ სანამ ბოლომდე ჩახვალ, გული გაგისკდება ისე ცუდად ყოფილა საქმე, თუმცა ბოლოს რათქმაუნდა ერთადერთ სწორხაზოვან გამოსავალს გვთავაზობენ, იზოლაცია დანარჩენი სამყაროსგან, უარი ტექნოლოგიებზე და ჩიპებზე, მხსნელი –  მართლმადიდებლური ეკლესია, რომელიც მარტო საქართველოში და რუსეთში(?) დარჩება წმინდა და შეუბღალავი. (ეს ფილმები ადრე ვნახე ამიტომ შეიძლება რამე დეტალი მეშლება მაგრამ, ზოგადი პოზიცია და აზრი ეს იყო)

სექტანტებიც განსაკუთრებით აქტიურობენ: – „გნებავთ ვისაუბროთ ჭეშმარიტ ღმერთზე?“ პირველი და ყველაზე ცნობილი ფრაზის შემდეგ, მეორედ მოსვლით მანიპულირებენ უნდათ რომ იჩქარონ და რაც შეიძლება მეტი ადამიანის „გადარჩენა“ მოასწრონ.

ავტობუსში მე და ჩემი მეგობრის წინ სამოციოდე წლის თავწაკრული ქალი ზის და კონტროლიორის მოთხოვნაზე ბილეთის ჩვენებასთან დაკავშირებით, არწმუნებს ჩასვლისას გადავიხდიო, იმის დასარწმუნებლად კი რომ მართლა აპირებს ამას. დემონსტრაციულად იწერს პირჯვარს „აი“-აჩვენებს. ჩამეცინა ჩუმად, თუმცა ქალმა გაიგო და ალმაცერად გადმომხედა, მერე მიუბრუნდა გვერდით მჯდომს და მეორედ მოსვლაზე დაუწყო ბაასი. ჩემი მეგობარი ამბობს ალბათ იაღოველიაო, არა, პირჯვარი გადაიწერა მეთქი, მერე ჩვენც რელიგიაზე დავიწყეთ საუბარი, ვუხსნი ვინ არიან სექტანტები, მერე პროტესტანტებზე ჩამოვარდა სიტყვა და წინ მჯდომმა ქალმა სიტყვა პროტესტანტს მოკრა ყური, შეშფოთებული მოტრიალდა და ზიზღნარევი სიბრალულით გვეკითხება: – არა გრცხვენიათ?  ნეტავ რისი უნდა მრცხვენოდეს? რა გნებავთ? – დავიბენი, მეორე კითხვა: თქვენ მწვალებლები ხართ თუ მართლმადიდებლები? (უკეთესი დეფინიცია წარმოუდგენელიც კია, მთელი რელიგიური სპეტრისა)

თითქოს ჩაცხრა აპოკალიფსის მოლოდინი, მაგრამ გურჯისტანი მხატვრული ფილმის პიარისგან აგორებულმა 2012-ის შიშმა მოიცვა, აპოკალიფსის მოლოდინმა გაიღვიძა, ცოტა ხანში ამ შიშზე მარილი მოაყარა ჩილეს მიწისძვრამ, მეცნიერებმა: – დედამიწის ღერძი გადაიხარაო, გურჯისტანშიც მეტი რა უნდათ, ამდენი „ნიშნები“ დაუგროვდათ ერთბაშად, მაიას წინასწარმეტყველება 2012-ის შესახებ, „დედამიწის ღერძი დაბრეცილა“ (ციტატა ჩემი სოფლის ბირჟაზე განაგონი სიბრძნეებიდან) გურჯისტანულმა ტელევიზიამაც აკეთა და აკეთა სიუჟეტები, ფონად სულ იდუმალი და დამზაფრავი ჰანგები დაადო, ამუქეს და ამუქეს, ხალხსაც ხომ ეს მოსწონს, რაც უფრო საშინლად დახატავს კაცობრიობის მომავალს და ბოლო ჟამს.

დღეს ერთ-ერთ ბლოგზე ვნახე პოსტი, მიკროჩიპების სატანურობას ამხელდა ავტორი, ამერიკაში გამოსულა მიკროჩიპები და რადგანაც ამ მიკროჩიპებმა ადამიანის კანქვეშ უნდა დაიდონ ბინა, პლასტიკური ბარათის ჩანაცვლების და სამედიცინო მიზნით ამიტომ გურჯისტანში გადაწყვიტეს რომ ეს სატანურია, სწორედ ის მხეცის ნიშანია, არც ერთ ე.წ ჭეშმარიტ მორწმუნეს ეჭვიც კი არ ეპარება. პოსტში იუთუბის ვიდეოა, მიკროჩიპების რეკლამა, ავტორს კი მასში მონაწილე მსახიობებიც კი “სატანიკოსები” გონია და იმდენად გვიფრთხილდება ნორჩ ჭეშმარიტ ქრისტიანებს, რომ ამ “სატანიკოსებმა” ჰიპნოზი არ ჩაგვიტარონ, გასაბრწყინებელი იბერიის შვილებს,  ამგვარად გვაფრთხილებს: „ნუ მიაქცევთ ყურადღებას თითქოსდა სათნო სახეებს!“

რიტორიკული კითხვა: – გვეშველება რამე?