იმ დღეს სულ წვიმდა, წვრილად და ინტენსიურად ღვრიდა ცრემლს ნაცრისფერი ზეცა. შავი ღრულბები მძიმედ მიიგრაგნებოდნენ. მეც თანაბრად სევდიანი განწყობა მქონდა ღრუბლებისა და წვიმის გამო. ასეთი ამინდი მთრგუნავს, თუმცა, ხანდახან მიყვარს. იმ დღესაც ეს ორი გრძნობა ებრძოდა ერთმანეთს, ერთი უცნაური წინათგრძნობაც მაწუხებდა, მეგონა აღარასდროის გადაიღებდა, თითქოს რაღაც დასასრულის დასაწყისის ზღურბლს ვუახლოვდებოდი. მეგონა მზე აღარ გამოანათებდა, ცარიელ ქუჩებს ხალხი აღარ შეავსებდა, სველი ქუჩები არასდროს გაშრებოდა, დარჩებოდა გუბეები და მეზობლის სხვენის კარის ჭრიალი, რომელიც ისე ისმის ჩემ ოთახში ქარიან დღეს, რომ გულს გაგიწვრილებს. მაშინ ვფიქრობდი რომ ეს წინათგრძნობა არ იყო, არამედ წვიმიანი დღის გამო წარმოშობილი სევდის უცნაური ნაწილი.
M(ichael's)y images 