იყო ისეთი დროც როცა ვმუშაობდი, არ დავაკონკრეტებ როდის, იმიტომ რომ ცოტა არ იყოს მეშინია: – უცებ ჩემდაუნებურად არ გამომეთვალოს დრო და იქნებ კიდეც კარგად გავაანალიზო რა დრომ გაიარა მას შემდეგ, ერთგულმა მკითხველმა ალბათ იცის როგორ არ მიყვარს თარიღები და დროის დათვლა, თუმცა სწორედ დროის ათვლაზე უნდა გესაუბროთ. (ზოგადად) ჰოდა რას ვამბობდი, ჰო ვმუშაობდი და ერთი თეთრი სამხრეთ აფრიკელი უფროსი მყავდა – რალფი. მაღალი და მუდამ ყურებამდე გაღიმებული, ისე რომ მისი ოცდათორმეტივე კბილის დათვლა შეიძლებოდა, არა მთლად ასე სულელურად არ გამოიყურებოდა როგორც წარმოიდგინეთ, ხანდახან სერიოზულიც მინახავს, მომენტებში, მაგალითად როცა საქმეში რაიმე პრობლემა წარმოშვებოდა, ზოგჯერ ეს ღიმილი დრო და დრო სერიოზულ და გაურკვეველ გამომეტყველებას ერწყმოდა, ეს კი უფრო ხშირად მაშინ ხდებოდა როცა უცნაურ ქართულ თავისებურებებს აღმოაჩენდა ხოლმე. სწორედ ასეთი გამომეტყველების და ტრადიციული ღიმილის ნაზავი აღებეჭდა სახეზე როცა ერთ-ერთმა ჩვენმა თანამემამულემ სამსახურში მიულოცა Happy old new year-ო. წარმოიდგინეთ რალფის სახე, გაუკრვევლობა, და ყურებამდე ღიმილში შემოპარული ნაწყვეტ ნაწყვეტი სერიოზულობა.
M(ichael's)y images 