კარლ სეიგანი – მკრთალი ლურჯი წერტილი – პერსონალური მოგზურობის გაგრძელება

ძნელი მისახვედრი არაა რომ ეს არის გაგრძელება პოსტისა – კარლ სეიგანი კოსმოსი პერსონალური მოგზაურობა  თუ სეიგანის მოღვაწეობას ოდნავ მაინც გაეცანით, თუნდაც წინა პოსტიდან, თქვენთვის ცნობილი იქნება მისი წიგნის  Pale blue dot “მკრთალი ლურჯი წერტილი” არსებობის შესახებ. ამ პოსტში სწორედ ამ წიგნზე მინდა ვისაუბრო. წიგნის უკანა ყდაზე გვამცნობენ რომ იგი წარმოადგენს კოსმოსის მომხიბვლელ გაგრძელებას სადაც სეიგანი ასრულებს თავის რევოლუციურ მოგზაურობას დროსა და სივრცეში. სიმართლე გითხრათ მე პირადად ეს წიგნი როგორც კოსმოსის პირდაპირი გაგრძელება ვერ აღვიქვი. “მკრთალი ლურჯი წერტილი” შესანიშნავი წიგნია, პლანეტური მეცნიერებით დაინტერესებულთათვის. პლანეტური მეცნიერების აღმოჩენების და ამ აღმოჩენათა ისტორიით დაინტერესებულთათვის. თქვენ იმოგზაურებთ მზის სისტემაში. მარსზე, ვენერაზე, იუპიტერისა და სატურნის მთვარეებზე, გაიგებთ როგორ იცვლებოდა ცოდნა და წარმოდგენა ამ სამყაროებზე უმეტესად მეოცე საუკუნის განმავლობაში. ვოიაჯერების მოგზაურობაზე და ახალ აღმოჩენებზე, (90-იანებისთვის ახალ) რომელიც კოსმოსის ფურცლებზე ვერ მოხვდებოდა რადგან 1980 წელს ჯერ კიდევ არ იყო მიახლოებული შორეულ პლანეტებსა და მთვარეებს. გაიგებთ აპოლოს მთვარის მისიების შედეგებს, მის  გავლენას ტექნოლოგიაზე და მსოფაღქმაზე. ძალიან საინტერესოა ის ნაწილები სადაც პლანეტების მთვარეების და კომეტების ტერაფორმირებაზეა საუბარი. სეიგნი მრავალ გზას განიხილავს ადამიანის კოსმოსში დასასახლებლად.

The Pale blue dot (fairy tale)

იყო და არა იყო რა იყო ერთი პატარა მკრთალი ლურჯი წერტილი, ამ წერტილის ზედაპირზე იყო კიდევ ერთი ნამცეცა წერტილი, რომელთანაც შედარებით ლურჯი წერტილი უზარმაზარი იყო, ამ წერტილს მიუხედავად მისი სიმცირისა ბევრი კუთხე ქონდა, დიახ, ეს იყო (იყო რა არის) პატარა ქვეყანა, – იბერია, რომელიც გაბრწყინების მოლოდინში გაშეშებულიყო. მისი მცხოვრებნი ცის გახსნის ელოდნენ და სულ ზევით იყურებოდნენ, სულ ზევით – წარსულში. ყველაფერი იყო ამ ქვეყანაში – მაგალითად ნიჭი, ამას ისიც მოწმობს რომ ყველას უმაღლესი ქონდა დამთავრებული – იყო ეროვნული ფასეულობები: –  სადღეგრძელოების დაზეპირებული თანმიმდევრობა, კულტურული სტერეოტიპები, გლობალიზაციის შიში და სარწმუნოება, რომელიც რატომღაც ეროვნული ფასეულობებისა და ტრადიციათა ნუსხაში ეწერა დიდის ამბით და არა, რწმენის კატეგორიაში. “მართლმადიდებლობამ ქვეყანა გადაარჩინა” – გაიძახოდნენ გულზე მჯიღის ცემით გასაბრწყინებელი იბერიის შვილები “100 000 მოწამემ თავი შესწირა სარწმუნეობას” ადიდებდნენ წარსულს იმიტომ რომ თანამედროვეობაში განსადიდებელი აღარაფერი დარჩენილიყო.